This post is also available in: Dutch (below)
Click here for the other articles of the series: Forest series
This series of articles was written and published in 2011 in the Antilliaans Dagblad newspaper. 2011 was the year that the United Nations declared the International Year of Forests, in order to give more attention to the “lungs” of the earth. Without forests, life on earth is impossible. The original series concerned the mondi of Curaçao and has been adapted and rewritten where necessary to also include the sister islands of Aruba and Bonaire. This is part 16 of the series, illustrating some of the dangers forests worldwide, including on the islands of Aruba, Curaçao and Bonaire, face.
A legend passed away!
In 2011, the legendary Wanghari Maathai, a renowned environmental activist from Kenya, lost her battle with cancer at the age of 71 and passed away as a result. Her name means little to most people, except for a few devout nature lovers and experts. Kenya is a distant destination, and this event is quickly dismissed as a “it’s a shame” and people return to business as usual. However, anyone who has taken the time to visit the website of the organization she founded, “The Green Belt Movement,” will soon discover that Maathai was no ordinary environmental activist. World leaders from around the world expressed their sorrow and respect for Maathai, from US President Barack Obama to United Nations Secretary-General Ban Ki-moon. The non-profit organization The Green Belt Movement was founded with the mission of mobilizing community awareness in Kenya by using tree planting as a gateway to self-determination, equality, improved living conditions, and environmental conservation. Women’s rights and the indispensable role of women in improving the environment were, and remain, key priorities of the organization. Founded by Professor Maathai in the 1970s, the organization has since launched several projects, one of the most prominent of which is reforestation, along with nature and environmental education for young people and adults. In 2004, Maathai won the Nobel Peace Prize for her work and contribution to sustainable development, democracy, and peace, among other awards.
Not everyone was enthusiastic about the woman, who also managed to secure a prominent role in politics, making many enemies, primarily among her male colleagues, who believed that women should not be involved in such important matters. Maathai showed little concern for this attitude, and as a result, she ended up in prison several times for organizing protests and, in the eyes of the “enemies,” threatening the state. Regardless of how she was viewed, she was an inspiration to me and many others. She was unparalleled in her ability to explain why it was important to always be active in trying to address the problems around you, instead of sitting idly by and waiting for someone else to do something. She illustrated this with a simple story about a small hummingbird single-handedly trying to extinguish a large forest fire by using its tiny beak to collect a drop of water from a lake and throw it on the fire, while larger animals like elephants, which could have drawn much more water with their trunks, watched helplessly and were too afraid to do anything. This story has since become a source of inspiration for many around the world, and I recommend everyone to see it for themselves. You can do this at the following link: http://www.youtube.com/watch?v=IGMW6YWjMxw&feature=related.
Wanghari Maathai is no longer with us, but the woman known as “Mama Tree” left an important message. Protecting trees and forests is essential for tackling climate change, preventing erosion, and the associated environmental and poverty issues. On a planet where the global population is increasing alarmingly, creating a shortage of not only housing but also agriculture to grow sufficient food, this is a crucial message. Protecting forests on all continents, and especially on small islands, is crucial for the well-being of the world and the well-being of the people of each nation. Protecting what we call mondi, which is actually the forests of Aruba, Bonaire, and Curaçao, is also crucial. For several reasons. Maintaining sufficient forest on the islands not only preserves biodiversity and is therefore an indispensable asset in attracting the tourists we so desperately need, but it also prevents erosion. On islands where it’s extremely difficult to grow even a portion of the food we need for our own survival, every fertile layer of soil is invaluable. If we cut down our mondi (green hills), the roots will no longer hold onto this layer of soil, and it will wash away with the first rain shower, into the sea. And in doing so, we’re shooting ourselves in the foot, because no pumpkin grows on a bare rock. However, what’s also important is that forests, or mondi, serve as a kind of water catchment area. Rainwater penetrates more easily in places where forests are present and less easily in places where they aren’t. On small oceanic islands like Curaçao, Bonaire, and Aruba, where freshwater springs and reservoirs are hard to find, this is essential for replenishing the groundwater level. Groundwater that can then be pumped up to grow crops. Furthermore, the trees provide food for both wildlife and ourselves, produce the oxygen we need to breathe on a large scale, and provide shade, as well as shelter and breeding grounds for various animal species. By all contributing a drop and advocating for the preservation of our mondi and the prevention of large-scale deforestation on our island, the fire can be extinguished. It starts with us.
Bossen op de semi-aride ABC-eilanden (16) – Een legende gaat heen
In 2011 verloor de legendarische Wanghari Maathai, een bekende milieuactiviste uit Kenya op 71-jarige leeftijd de strijd tegen kanker en overleed aan de gevolgen van deze ziekte. Haar naam zegt de meeste mensen, op een aantal devote natuurliefhebbers en kenners na, niet veel. Kenya is een ‘ver van ons bed’ locatie en al gauw wordt deze gebeurtenis in een ‘het is zonde’ jasje gestopt waarna men over gaat tot de orde van dag. Wie echter de moeite heeft genomen om te kijken naar de website van de door haar opgerichte organisatie ‘The Green Belt Movement’ ontdekt al gauw dat Maathai niet zomaar de eerste de beste milieuactivist was. Wereldleiders van over de hele wereld uitten hun gevoelens van verdriet en respect voor Maathai, van President Barack Obama van de Verenigde Staten tot Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties Ban Ki-moon. De Non-Profit Organization The Green Belt Movement is opgericht met de missie het bewustzijn van de gemeenschap in Kenia te mobiliseren door gebruik te maken van het planten van bomen als een ingang voor eigen determinatie, gelijkheid, verbeterde levensomstandigheden en milieubehoud. Vrouwenrechten en de onmisbare rol van vrouwen in het verbeteren van de leefomgeving waren en zijn nog steeds belangrijke speerpunten van de organisatie. De organisatie werd al in de jaren zeventig door professor Maathai opgericht, en heeft ondertussen verschillende projecten op haar conto staan waarvan herbebossing één van de meest vooraanstaande is, naast natuur en milieu educatie aan jeugdigen en volwassen.
In 2004 won Maathai de Nobelprijs voor de Vrede voor haar werk en bijdrage aan duurzame ontwikkeling, democratie en vrede, naast de vele andere prijzen die ze kreeg. Niet iedereen was even te spreken over de vrouw die ook een prominente rol wist te bemachtigen in de politiek en daarmee veel vijanden maakte onder voornamelijk de mannelijke collega’s die van mening waren dat een vrouw zich beter niet met dat soort belangrijke aangelegenheden moest bezig houden. Een houding waar Maathai zich weinig van aantrok en daardoor ook verschillende malen in de gevangenis belandde doordat ze acties organiseerde en in de ogen van de ‘vijanden’ de staat bedreigde. Hoe dan ook, op welke manier ze ook bekeken werd, voor mijzelf en met mij velen was ze een inspiratie. Ze kon als geen andere uitleggen waarom het belangrijk was altijd actief te zijn om wat te proberen te doen aan de om je heen voorkomende problemen in plaats van aan de kant te zitten afwachten tot een ander wat zal gaan doen. Met een simpel verhaal van een kleine kolibrie die in zijn eentje probeert een grote bosbrand te blussen door met zijn piepkleine snaveltje een druppel water uit een meer te halen en op het vuur te gooien terwijl de grote dieren als olifanten, die met hun slurf veel meer water zouden kunnen halen, machteloos toekeken en te bang waren om wat te doen, illustreerde ze dit. Dit verhaal is ondertussen voor velen op de wereld een inspiratiebron geworden en het is iedereen aan te raden om het met eigen ogen te bekijken. Dat kan op de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=IGMW6YWjMxw&feature=related.
Wanghari Maathai is er niet meer, maar de vrouw die bekend stond als ‘mama tree’ heeft wel een belangrijke boodschap achtergelaten. De bescherming van bomen en bossen, ten behoeve van de aanpak van klimaatproblemen, het voorkomen van erosie en daarmee gepaard gaande andere milieu en armoede problemen is een noodzaak. Op een planeet waar de wereldbevolking schrikbarend toeneemt en daarmee niet alleen ruimtegebrek krijgt voor wonen maar ook voor landbouw om genoeg voedsel te kunnen verbouwen, is dat een hele belangrijke boodschap. De bescherming van bossen op alle continenten en ook zeker op kleine eilanden is van groot belang voor het welzijn van de wereld en voor het welzijn van de bevolking van elke staat. Het beschermen van wat wij mondi noemen en dus eigenlijk het Arubaanse, Bonaireaanse en Curaçaose bos is, is dat ook. Om verschillende redenen. Het behoud van voldoende bos op de eilanden zorgt niet alleen voor het behoud van de biodiversiteit en is daarmee een onmisbare ‘asset’ in het binnenhalen van de voor ons broodnodige toeristen, het gaat erosie tegen. Op eilanden waar het zeer moeilijk is om ook maar een deel van het voor ons eigen overleven noodzakelijke voedsel te verbouwen is elk vruchtbaar laagje aarde van onschatbare waarde. Kappen we onze mondi weg, dag houden de wortels deze aarde-laag niet meer vast en spoelt het met de eerste de beste regenbui weg, de zee in. En daarmee gooien we onze eigen glazen in, want op een kale rots groeit geen enkele pompoen. Wat echter ook belangrijk is, is dat bossen of de mondi’s dienen als een soort waterwingebied. Regenwater penetreert makkelijker op plaatsen waar bossen staan en minder makkelijk op plekken waar die niet zijn. Op kleine oceanische eilanden als Curaçao, Bonaire en Aruba, waar zoetwaterbronnen en reservoirs met een vergrootglas te zoeken zijn is dat essentieel voor de aanvulling van de grondwaterstand. Grondwater dat weer opgepompt kan worden om gewassen mee te verbouwen. De bomen zorgen daarnaast voor voedsel voor zowel de wilde fauna als onszelf, produceren op grote schaal de zuurstof die wij nodig hebben om te blijven ademen en zorgen voor schaduw, maar ook voor schuil- en broedplekken voor verschillende diersoorten. Door met z’n allen een druppel bij te dragen en te pleiten voor het behoud van onze mondi en het voorkomen van ontbossing op grote schaal op ons eiland, is de brand te blussen. Het begint bij onszelf.