This post is also available in Dutch (below)
First published on March 2, 2012
As a geologist, I’ve been trained to be some sort of detective, investigating the doings of the earth through time. Rocks are wonderful subjects to study, because they don’t run away or argue with you, and provide you patiently with a wealth of information, as long as you know where and how to look. Advances in methodologies allow us even more insights in modern and past processes. I might be biased, but geology is a wonderful science!
On March 2, 2012, through a facebook post, I happened upon a blog that aims to ‘examine efforts to balance human affairs with the planet’s limits’. The post that was the center of the discussion deals with the fact, that elevated carbon dioxide levels are nothing new in earth’s history. But, these events were always followed by significant changes in the earth’s ecology, specifically through mass extinctions. The rock record, the sequence of layers that lets us take a peek into the remote past, doesn’t lie. The post speaks of “stinking black mud laid down on the floor of the ocean”, deposited every time a carbon dioxide buildup took place. Nice prospect.
Although there still exists a lobby against the “doomsday stories”, which unfortunately seems to be paid for by multinationals afraid of the financial consequences of change, I myself, as a geologist and naturalist, am convinced that the CO2 buildup is a scientific fact and will cause severe trouble (and I’m not only referring to sea level rise, there is much more to the story). What I also experience on a daily basis is the reluctance, or even blunt refusal, of society to prepare for the consequences of our own doings, or to change our ways in order to attempt to restore the balance. The geologist in me considers it extremely scary, that a species which has only roamed the earth for the last 200.000 years or so of the 4.6 billion years of geological history has found ways to destroy a significant part of its resources so rapidly. The trilobites, ammonites and dinosaurs took way more time to disappear and did so by means of external impacts. We humans create our own downfall, at least if we allow thing to go on like they do. Do we want to be one of the constituents of the next layer of “stinking black mud laid down on the floor of the ocean”? I don’t think so. What do you think?
Check out the article I am referring to on the Dot Earth blog: dotearth.blogs.nytimes.com
Een rotsvaste waarschuwing
Als geoloog heb ik een training achter de rug die van mij een soort detective heeft gemaakt, die de gebeurtenissen waar de aarde door de tijd heen aan onderhevig is geweest tracht te ontrafelen. Gesteenten zijn fantastische onderwerpen om te bestuderen, ze rennen niet weg en zullen geen discussie met je beginnen. Ze leveren je geduldig een schat aan informatie, als je tenminste weet waar naar, en hoe je moet kijken. Vooruitgang in de diverse onderzoekstechnieken heeft ons steeds meer inzichten gegeven in moderne en historische processen. Ik mag misschien bevooroordeeld zijn, maar geologie is een fantastische wetenschap!
Op 2 maart 2012, via een bericht op facebook, ben ik op een blog terechtgekomen die als uitgangspunt heeft om “de pogingen om een balans tussen menselijke handelingen en de limieten van de planeet onder de loupe te nemen”. Het bericht waar de discussie op facebook om draaide gaat over het feit, dat verhoogde kooldioxide niveaus niets nieuws zijn in de geschiedenis van de aarde. Maar, deze gebeurtenissen werden altijd gevolgd door significante veranderingen in de ecologie van de aarde, en specifiek vanwege het massale uitsterven van soorten. De geschiedenis van de aarde zoals vastgelegd in de opeenvolgingen van gesteentelagen, die ons een glimp van het verleden laten zien, liegt niet. Het bewuste bericht spreekt van “een stinkende zwarte modderlaag, afgezet op de bodem van de oceaan”, die iedere keer werd gevormd nadat een kooldioxide-verhoging optrad. Prachtig vooruitzicht.
Alhoewel er nog steeds een lobby bestaat tegen de “doemdenk verhalen”, die helaas gefinancierd schijnt te worden door multinationals die bang zijn voor de financiële consequenties van veranderingen, ben ikzelf, als geoloog en naturalist, ervan overtuigd dat de CO2 verhoging een wetenschappelijk feit is wat zware problemen gaat opleveren (en ik heb het niet alleen over zeespiegelstijging, het verhaal is veel complexer). Wat ik ook ervaar op dagelijkse basis is een terughoudendheid, of zelfs een botte weigering, van de samenleving om zich voor te bereiden op de effecten van ons handelen, of om onze handelingen zodanig te veranderingen dat in ieder geval getracht wordt om de balans te herstellen. De geoloog in mij ziet het als zeer beangstigend, dat een soort die slechts ongeveer de laatste 200.000 jaar van de 4.6 miljard jaar van de geschiedenis van de aarde op het oppervlak rondloopt het al voor elkaar heeft gekregen om een significant deel van z’n hulpbronnen te vernietigen. De trilobieten, ammonieten en de dinosauriërs hebben er heel veel langer over gedaan om te verdwijnen, en deden dat alleen maar vanwege rampen buiten hun schuld om. Wij mensen creëren onze eigen ondergang, in ieder geval als we het toelaten dat de zaken blijven gaan zoals ze gaan. Willen wij de bestanddelen zijn van de volgende laag “stinkende zwarte modder op de bodem van de oceaan”? Ik denk het niet. Wat denken jullie?
Het artikel waar ik het over heb vind je op de Dot Earth blog: dotearth.blogs.nytimes.com