It is so tempting for nature photographers to share only the most beautiful birds when we decide to post a photo on social media, that we forget that birds are not always at their very best, in human terms.
People often have a very fixed idea of what is and is not a thing of beauty, and this concept naturally varies greatly by culture and by country. Despite this realization, on social media and also in magazines and books, you will almost always see the bird photos of the most beautiful bird specimens, with the most beautiful plumage, sitting in the best possible position with the best possible background. And so we often, without realizing it, censor the images we take by only showing the very best photos to others.
As a result, we sometimes have the tendency, without realizing it, to illustrate a very one-sided part of a bird’s life story. A life that starts as an egg, followed by the chick that hatches, the parents that feed the young and the chick that grows up to adulthood, with all the stages in between.
This time we share a photo of a small bird that we know as the one and only Dornasol (Ruby-topaz hummingbird). The males of this species are beautifully coloured with gold, red, orange and all kinds of other colours when they fly in the sunlight. And that is how you usually see them in photos. At their ‘utmost best’. However, every beauty of this species has to grow up from an ugly duckling to the beautiful ‘swan’. And that is why meeting this very young male Dornasol, so young that even the feathers on his little head are not yet fully developed and the colour of his belly is still greyish, was a very special one. It shows a stage in the life of this little bird in which it has not yet outgrown its down feathers, but in the meantime has enough spunk to put on a sturdy chest (or tail).
Alle vogel schoonheden beginnen als ‘lelijke eendjes’
Het is voor natuurfotografen zo verleidelijk om alleen de mooiste vogels te delen wanneer we besluiten een foto op sociale media te plaatsen, dat we vergeten dat vogels niet altijd op hun allerbest zijn, als je in menselijke termen spreekt.
Mensen hebben vaak een heel vast omlijnd idee van wat schoonheid is en wat niet, en dit begrip varieert natuurlijk enorm per cultuur en per land. Ondanks dit besef zul je op sociale media en ook in tijdschriften en boeken bijna altijd de vogelfoto’s zien van de prachtigste vogelexemplaren, met het prachtigste verenkleed, zittend in de best mogelijke houding met de best mogelijke achtergrond. En dus censureren we vaak, zonder het te beseffen, de beelden die we maken door alleen de allerbeste foto’s te tonen aan anderen.
Daarmee hebben we daarom ook soms de neiging, zonder ons dat goed te realiseren, om een heel eenzijdig deel van het levensverhaal van een vogel te illustreren. Een leven dat begint als een ei, gevolgd door het kuiken dat uitkomt, de ouders die het jong voeden en het kuiken dat opgroeit tot volwassenheid, met alle fasen die daar weer tussenin vallen.
Dit keer delen we een foto van een kleine vogel die we kennen als de enige echte Dornasol (Ruby-topaz hummingbird, Muskietkolibrie). De mannetjes van deze soort zijn prachtig gekleurd met goud, rood, oranje en allerlei andere kleuren wanneer ze in het zonlicht vliegen. En zo zie je ze dan ook meestal op foto’s. Op hun ‘paasbest’. Echter, elke schoonheid van deze soort moet opgroeien van een lelijk eendje naar de prachtige ‘zwaan’. En daarom was de ontmoeting met deze zeer jonge mannelijke Dornasol, zo jong dat zelfs de veren op zijn kleine kopje nog niet volledig ontwikkeld zijn en de kleur van de buik nog steeds grijzig is, een hele bijzondere. Het toont een fase in het leven van dit kleine vogeltje waarin het zijn donsveren nog niet ontgroeid is, maar ondertussen al genoeg pit heeft om een kloeke borst (of staart) op te zetten.